w którym nagradzamy dziennikarzy za to, że możemy się od nich uczyć rzetelności, profesjonalizmu i najwyższych standardów

Po raz kolejny nie znajdziecie tu listy nominowanych w kategorii AuTORytet. Nauczeni doświadczeniem z poprzednich edycji udoskonaliliśmy tryb wyboru w tej kategorii. Nie chcielibyśmy, żeby w tej kategorii co roku byli przegrani, bo każdy z nominowanych dotychczas już był dla nas autorytetem.

W związku z tym na karcie do głosowania zamiast 5 nominacji pojawi się kilka pomocniczych propozycji, w których znajdują się nazwiska, pojawiające się najczęściej w zgłoszeniach uczelni partnerskich w ciągu trzech pierwszych lat trwania Plebiscytu oraz propozycje organizatora. Przede wszystkim jednak, każdy ze studentów, będzie mógł wpisać na karcie nazwisko osoby, która jest dla niego autorytetem.

Chcemy nadać tej nagrodzie ponadczasowy charakter. Nowa formuła kończy z konkurowaniem w tej kategorii, daje jej nowy, bliższy nazwie wymiar. Dzięki tej zmianie każdy głosujący ma wolność wyboru i może wypowiedzieć się, kto dla niego osobiście jest medialnym autorytetem.

gdzie nagradzamy publicystów, dzięki którym nasze poglądy zaczynają iść własną drogą

Jędrzej Bielecki [Dziennik Gazeta Prawna]

Za walkę piórem z kryzysem finansowym w Europie i niewiedzą, która utrudnia jego zrozumienie. Za wyjaśnianie zawiłości ekonomicznych terminów i rynkowych prawideł rządzących mitycznymi rynkami finansowymi, dzięki czemu możemy spojrzeć na gospodarcze wydarzenia z innej, własnej perspektywy.

Bartek Chaciński [Polityka]

Za swobodne poruszanie się po odległych i bliskich obszarach kultury, za odkrywanie jej nieznanych dotąd kontekstów, zmieniających nasze podejście do tematu i kulturalnych wyborów. Za synkretyzm w artykułach, tworzonych często z humorem i ironią, a zawsze – z pasją i zaangażowaniem. Za nieskrępowany język, który sprawia, że nawet publikacje dotyczące tematów wzniosłych są przystępne dla każdego.

Marek Magierowski [Uważam Rze]

Za bezkompromisowe ukazywanie patologii brukselskich korytarzy, które mają wpływ nie tylko na pracę i płace eurodeputowanych, ale również na życie w każdym polskim mieście i wsi. Za pomaganie w zrozumieniu ogromu europejskich problemów. Za ogromną wiedzę, którą chętnie wykorzystuje w praktyce, dzięki czemu jego publikacje zawierają szerokie spektrum kontekstów i informacji – zarówno jeśli chodzi o sprawy europejskie jak i te z rodzimego podwórka.

Konrad Piasecki [Kontrwywiad RMF FM]

Za dociekliwość i bezkompromisowość w porannych rozmowach z politykami, które dawno wyszły poza ramy reporterstwa, a zyskały rys publicystyczny. Za skuteczne uzyskiwanie od rozmówców opinii, które często wyznaczają temat debaty publicznej całego dnia. Za obiektywizm, nie tak oczywisty w dobie dzisiejszych podziałów, dzięki któremu stał się jednym z najbardziej wpływowych dziennikarzy politycznych w kraju.

Adam Szułdrzyński [Rzeczpospolita]

Za regularne tłumaczenia polskiej sceny politycznej, które są zrozumiałe dla laika, ale wciąż intrygują specjalistów. Za teksty, dzięki którym rozumiemy, że poszczególne partie różni nie tylko postać lidera i łączy więcej, niż nam się wydaje. Za zdobycie szturmem, mimo stosunkowo młodego wieku, pierwszej ligi polskiej publicystyki, dzięki czemu jego analizy są cytowane i komentowane nie tylko w świecie polityki.

za udowadnianie, że szybkość i rzetelność nie muszą się wykluczać

Krzysztof Berenda [Fakty Ekonomiczne RMF FM]
Podwyżki cen benzyny, sprawa Amber Gold, korzystne oprocentowanie pożyczek – te i inne ekonomiczne zagadki rozwiązywał na antenie RMF FM w tym roku. Nie trzeba nikogo długo przekonywać, że w czasach kryzysu gospodarczego przystępne i kompetentne przekazywanie wiadomości gospodarczych jest dla słuchaczy bezcenne. Nominowany za rzetelne „Fakty Ekonomiczne”, w których objaśnia często niezrozumiałe zagadnienia gospodarki i ekonomii oraz zdradza, jak się w nich odnaleźć.
 

Kamila Biedrzycka-Osica [TVP Info]
Za umiejętność stawiania trudnych pytań i dociekliwość w rozmowach z politykami w programie „Gość poranka”. Za przybliżanie często niejednoznacznej sejmowej rzeczywistości w rzetelnych relacjach z parlamentu. Za wytrwałość, charyzmę i udowadnianie, że profesjonalne dziennikarstwo można uprawiać niezależnie od medium.
 

Jerzy Haszczyński [Rzeczpospolita]
W ciągu ostatnich dwunastu lat kierowania działem zagranicznym Rzeczpospolitej relacjonował wydarzenia z różnych zakątków świata. W ostatnim roku przybliżał m. in. sprawy mniejszości polskiej na Litwie czy kiełkujące nastroje demokratyczne w Rosji. Przedstawił również obraz gwałtownych przemian w opanowanych przez arabską wiosnę krajach muzułmańskich i zebrał je w książce „Mój brat obalił dyktatora”. Nominowany za relacje z krajów, gdzie wciąż toczy się bój o suwerenność oraz za tłumaczenie zachodzących w nich zmian i prognozowanie ich konsekwencji..

Beata Płomecka [Polskie Radio]
Za rzetelną i precyzyjną korespondencję z Brukseli i instytucji UE. Za przybliżanie polskim słuchaczom spraw ważnych dla każdego Europejczyka. Negocjacje unijnego budżetu, kontrowersyjna sytuacja Grecji, problemy z członkostwem w strefie euro – te i inne skomplikowane kwestie relacjonuje w przystępny i jasny sposób. Dokłada wszelkich starań, aby komunikaty związane z problemami strefy euro były ciekawe dla wszystkich słuchaczy. Nominowana za szybki i rzetelny przekaz skomplikowanych europejskich zagadnień oraz za udowodnienie, że aby to osiągnąć wystarczy niekiedy nawet 50 sekund.
 

Wacław Radziwinowicz [Gazeta Wyborcza]
Za relacje z wydarzeń w Rosji, między innymi z odbywających się tam wyborów parlamentarnych oraz następujących po nich społecznych protestów. Za dogłębne analizy, rozmowy z ekspertami w kwestiach ważnych zarówno dla Polaków, jak i Rosjan. Za dociekliwość w diagnozowaniu tamtejszych problemów oraz wytrwałość w poszukiwaniu rozwiązań polsko-rosyjskich nieporozumień..

za publikacje, które wybuchły najgłośniej i najbardziej spektakularnie, nie tylko w świecie mediów

Maciej Duda [Tvn24.pl]
Za wnikliwe dziennikarskie śledztwa, a w szczególności to dotyczące toczącej się już od ponad 11 lat sprawy porwania i zabójstwa Krzysztofa Olewnika. Za wytrwałość w zdobywaniu istotnych informacji i wysłuchanie opinii wszystkich zainteresowanych stron. Za nieustępliwość w dochodzeniu do prawdy, mimo wielu rozbieżnych zdań, sprzeczności w zeznaniach świadków i trwającej od lat zmowy milczenia. Za nieustanne próby ustalenia winnych zaniedbań w śledztwie, którego przebieg od lat wstrząsa polską opinią publiczną.

Tomasz Grynkiewicz [Internet ad ACTA (Gazeta Wyborcza)]
Za zwrócenie uwagi na słabo słyszalny głos organizacji pozarządowych ostrzegających przed porozumieniem ACTA i nagłośnienie informacji o wydaniu zgody przez polski rząd na ratyfikowanie traktatu. Okładkowy artykuł uwidocznił fasadowość konsultacji społecznych i jako pierwszy zwrócił uwagę na kontrowersyjny sposób podjęcia decyzji o podpisaniu ACTA. Tekst zapoczątkował prawdziwą medialną lawinę, która zaowocowała gorącą reakcją społeczeństwa, protestami na wielką skalę, a w ostateczności wycofaniem się polskiego rządu z ratyfikowania ACTA. Nominowany również za wytrwałe relacjonowanie tematu i przedstawienie opinii wszystkich zainteresowanych stron, nawet po opadnięciu emocji związanych z traktatem.

Robert Mazurek [Alfabet Leminga (Uważam Rze)]
Za stworzenie „Alfabetu Leminga” i rozpowszechnienie terminu, który w ostatnim roku mocno odznaczył się zarówno w mowie potocznej, jak i w poważnej debacie publicznej. Oryginalne opisanie zjawiska i określonego stylu życia sprawiło, że pojęciem tym zaczęli posługiwać się jego zwolennicy i przeciwnicy, ci, których miało ono opisywać i ci, którzy stworzyli z niego narzędzie napiętnowania określonych postaw społecznych. Artykuł wzbudził gorącą dyskusję nad kondycją polskiej klasy średniej, nad czynnikami, które wpływają na kształtowanie ich postaw życiowych. Zwrócił również uwagę na światopoglądową przepaść, która dzieli Polaków.

Redakcja Pulsu Biznesu [Taśmy PSL, czyli przychodzi Łukasik do Serafina]
Za publikację treści kontrowersyjnej rozmowy między Władysławem Łukasikiem a Władysławem Serafinem. Za ujawnienie nagrania ukazującego szokujące mechanizmy zarządzania spółkami, nad którymi pieczę sprawują osoby zaufania publicznego. Za upowszechnienie zapisu rozmowy, która odbiła się głośnym echem nie tylko wśród mediów, i której skutki dosięgły osób na najwyższym szczeblu władzy.

Tomasz Patora [Afera solna (Uwaga! TVN)]
Za zdemaskowanie działań firm, które sól odpadową – przeznaczoną m. in. do posypywania dróg – sprzedawały przetwórniom jako sól spożywczą. Za wielomiesięczne śledztwo, uparte poszukiwanie niezbitych dowodów i odwagę w zdobywaniu informacji. Za reportaż, który wstrząsnął polskim społeczeństwem i wywołał szereg dyskusji na temat pracy służb sanitarnych. Za odwagę w zdobywaniu niebitych dowodów. Za sprawą materiału w całym kraju przeprowadzono  kontrole zakładów przetwórczych, w wyniku których zabezpieczono kilkaset ton szkodliwego produktu.

za ładowanie nas pozytywną energią

Arkadiusz Bartosiak i Łukasz Klinke [Playboy]
Za swobodę i luz, których brakuje wielu dziennikarzom. Za wywiady, które są nie tylko kopalnią interesujących anegdot, ale także, a może przede wszystkim – ogromną dawką pozytywnej energii. Za zaprzyjaźnianie się z rozmówcami, niwelowanie dystansu i unikanie schematów, dzięki czemu mamy wrażenie przysłuchiwania się żywej, niczym nieskrępowanej rozmowie.

Adam Feder [Wiadomości TVP]
Za pełne humoru materiały, w których z tropienia kuriozalnych sytuacji uczynił swój znak rozpoznawczy. Za satyryczny dryg, ciętą ripostę i okraszanie swoich materiałów groteskowym komentarzem, który idealnie wpasowuje się w tematykę pokazywanych wydarzeń. W "Wiadomościach" zagląda tam, gdzie jeszcze nikt wcześniej nie zaglądał i znajduje tematy, których inni dziennikarze nie dostrzegli. I choć ciągle pokazuje, że źle się dzieje w państwie polskim, jego nieoceniony humor pozwala nam chodzić z podniesioną głową.

Krzysztof Materna i Grzegorz Markowski [Listy niewysłane (Newsweek)]
Za cotygodniową dawkę pozytywnej energii podaną w formie, która atrakcyjnością dorównuje treści. Duet z Newsweeka wykazuje się odwagą i luzem w wyrażaniu krytycznych uwag zarówno w odniesieniu do aktualnych wydarzeń, jak i opinii współautora felietonu. Pełne sarkazmu i absurdu słowne batalie zawsze wywołują uśmiech na twarzy czytelnika, nawet gdy sytuacja pozornie nie należy do najzabawniejszych.

Michał Owczarek [Strefa rokendrola wolna od angola (Program 3 Polskiego Radia)]
Za niebanalne, przełamujące konwencję i pełne mocy muzyczne podróże, podczas których przewodnikiem jest dr Wilczur. Za wyrazistość na antenie i niezwykłą zdolność nawiązywania kontaktu ze słuchaczami. Za audycję, której chcą słuchać nawet emigranci w Stanach Zjednoczonych czy Australii. Za toczenie wraz z nimi walki z dominacją języka angielskiego w muzyce, za wspólne zabawy językiem i tworzenie takich słów, jak listele zamiast e-mail czy twarzoksiąg zamiast Facebook. Za stworzenie przestrzeni dla muzyki, której nie sposób odkryć w żadnym innym miejscu oraz udowodnienie, że może ona być dużo bardziej rozrywkowa, niż ta, której słuchamy na co dzień.

Tomasz Zimoch [Polskie Radio]
Za sportowy komentarz pełen wielkich emocji, energii oraz wizji dużo głębszej, niż ta telewizyjna. Za to, że dzięki niemu mecze Polaków na Euro 2012 brzmiały dużo lepiej, niż wyglądały, a najbardziej plastycznym i barwnym miejscem był w tym czasie eter Polskiego Radia. Za to, że dzięki swojemu stylowi kibicowania, pokładom energii i inicjowaniu ogólnonarodowych akcji takich jak akcja „flaga”, stał się idolem wszystkich polskich (i nie tylko) kibiców.

za prawdziwe opowieści z innego - choć często bliskiego nam - świata

Hanna Bogoryja Zakrzewska [Polskie Radio]
Za wzbudzające emocje reportaże, które przedstawiają losy bohaterów walczących z trudami codziennego życia. Za doskonałe łączenie uniwersalizmu z aktualnością tematyczną. Za to, że swoim wyjątkowym dziennikarskim warsztatem kontynuuje tradycję reportażu radiowego i niezłomnie udowadnia ogromną siłę tego gatunku. Za to, że pozostaje wierna swoim dziennikarskim upodobaniom w czasach dominacji obrazu, w których reportaż radiowy nieprzerwanie traci na popularności.

Wojciech Jagielski [Wypalanie traw]
Za reportaż o mieszkańcach RPA, który stanowi nie tylko studium rewolucji i ewolucji społecznej, ale również odnosi się do rozczarowań, które z nich wynikają. Za wyjątkowość stylu, dzięki której reportaż przekracza granice non-fiction, zbliżając się do literackiej opowieści. Za to, że pomimo wszystko w tej opowieści największą rolę niezmiennie odgrywają niezafałszowane fakty.

Lidia Ostałowska [Farby wodne]
Za reportaż przybliżający historię zagłady europejskich Romów, w której punktem wyjścia do rozważań stała się sztuka więzienna obozu KL Auschwitz. Za opowieść o konfliktach pamięci, których rozwiązanie może wynikać jedynie z pojednania z własną historią. Za to, że umiejętnie łącząc charakterystyczną dla siebie oszczędność stylu z bogactwem treści, uciekła od zbędnego sentymentalizmu często towarzyszącego materiałom poświęconym ludobójstwu.

Filip Springer ["Miedzianka. Historia znikania" i "Źle urodzone"]
Za wszechstronność reporterską i nowe spojrzenie na świat. Za docenioną przez krytykę książkę „Miedzianka. Historia znikania”, w której posługując się cudzą pamięcią odtwarza nieistniejące już miasto i za reportaż „Źle urodzone”, w którym opisuje świat, analizując jego estetykę. Za dziennikarstwo obrazowe i subiektywne, które odzwierciedla twórczość młodego pokolenia polskiego reportażu.

Barbara Włodarczyk [Szerokie tory (TVP 1)]
Za cykl reportaży ukazujących współczesną Rosję przez pryzmat wyjątkowych historii z życia jej mieszkańców.  Za pogłębione materiały, w których odkrywa absurdy rzeczywistości byłych krajów ZSRR oraz przedstawia ważne dla nich sprawy – w tym roku  takie jak rosyjskie wybory prezydenckie czy działalność ukraińskiego ruchu FEMEN. Za to, że od 12 lat przełamuje nasze stereotypowe myślenie, które wpływa na relacje polsko-rosyjskie. Za to, że niezmiennie pozostaje dziennikarką, która nie wykorzystuje skrajnych emocji do szokowania widza i jest całkowicie bezstronna – zawsze pozwala swoim bohaterom mówić w ich własnym imieniu.

gdzie nagradzamy ludzi mediów za decyzje, które dają nam do myślenia

Ks. Adam Boniecki
Za odważne wypowiedzi, w których nie bał się wyrażać własnego zdania o sprawach absorbujących Kościół i za które został ukarany nakazem ograniczenia wypowiedzi publicznych poza "Tygodnikiem Powszechnym", gdzie pełni funkcję redaktora seniora. Za to, że dziennikarska misja i dbałości o wartości profesjonalnego dziennikarstwa zwyciężyły nad presją wywieraną przez przełożonych.

Szymon Hołownia
Za to, że zrezygnował z pracy w tygodniku “Newsweek”, nie zgadzając się z jego linią redakcyjną. Za ostrą, publiczną ocenę redakcji, w której pracował. Za to, że swoim odejściem zamanifestował sprzeciw wobec publikowania jego zdaniem nierzetelnych materiałów w jednym z najbardziej opiniotwórczych tygodników w Polsce. Za decyzję, która pociągnęła za sobą falę rozmów na temat obniżania wartości na polskim rynku medialnym oraz za to, że pozostał w zgodzie ze swoim własnym, wewnętrznym głosem dziennikarza.

Tomasz Raczek
Za wyrażenie głośnej i bezkompromisowej opinii na temat filmu „Kac Wawa”. Za odwagę i obronę swojego poglądu, mimo oskarżeń przez producenta filmu o przekroczenie kompetencji krytyka filmowego. Za wywołanie dyskusji o granicach i formie krytyki dziennikarskiej oraz o granicach wpływu twórcy dzieła na recenzenta. Za pokazanie, że bezkompromisowe opinie mogą przebić się do debaty publicznej, nawet jeśli wyrażane są tylko na Facebooku.

Teresa Torańska [Bielan z Torańską: Wywiad nieautoryzowany (Newsweek)]
Za opublikowanie na łamach tygodnika “Newsweek” nieautoryzowanego wywiadu z europosłem Adamem Bielanem dotyczącego kulis pracy i relacji czołowych polityków PiSu. Za pokazanie systemu myślenia polityka, dla którego od światopoglądowych wartości ważniejsze okazały się szanse na karierę polityczną. Za to, że opieszałość w autoryzacji ze strony bohatera wywiadu i późniejszy jego prostest wobec publikacji nie wpłynęły na decyzję wydawniczą. Za wywołanie debaty o prawach dziennikarza w kontekście dostępu społeczeństwa do informacji.

Jacek Żakowski [Po co nam taki sport? (Polityka)]
Za artykuł, w którym podważa status Igrzysk Olimpijskich jako najważniejszego wydarzenia sportowego roku. Za to, że wśród powszechnego optymizmu mediów potrafił zabrać odosobniony głos, który krytycznie ocenia zjawisko sport-biznesu, komercjalizację sportu i wykorzystywanie Olimpiady w celach politycznych. Za zadawanie trudnych i niewygodnych pytań o finansowanie sportu wyczynowego przez państwo i umiejętność obrony swoich kontrowersyjnych poglądów.

w którym nagradzamy dziennikarzy za to, że pokazują, że można inaczej

300polityka
Za innowacyjne podejście do opisywania polityki, którego trudno szukać w wysokonakładowych mediach. Za wyjątkowe rubryki takie jak 300weekend, ale i wersję na dni robocze oraz inne niż wszystkie relacje z kampanii wyborczej w USA. Za nowość i świeżość dziennikarską, pokazywanie pomijanych wątków wydarzeń oraz analizę polityki z nowych punktów widzenia, które mimo krótkiego czasu działalności sprawiły, że serwis już staje się znaczącym głosem w środowisku politycznym i medialnym.

Wojciech Bojanowski [Czarno na białym (TVN 24)]
Za innowacyjne i niekonwencjonalne materiały, które pokazują rzeczywistość w, wydawać by się mogło, najprostszej, ale zarazem bardzo oryginalnej postaci. Za niesztampowe podejście do tematu, dzięki któremu widz wprowadzony jest w „inny świat” od samego początku. Za świeże i nietypowe podejście do sprawy, a jednocześnie pełne zaangażowanie w przedstawianą historię. Za trud wkładany w pokazywanie rzeczywistości taką, jaka jest naprawdę oraz za odwagę w podejmowaniu trudnych tematów i udowodnienie, że nawet najbardziej kontrowersyjne sprawy można przedstawić w sposób niebanalny.

Marcin Gutowski [Trójka z dżemem - palce lizać!(Program 3 Polskiego Radia)]
Za program, który w sposób oryginalny i atrakcyjny przypomniał historię Polskiego Radia. Za udowodnienie, że jubileusz 50-lecia radia nie musi być uczczony jedynie sztampowym benefisem. Za cykl audycji, które odkryły całe bogactwo historii Trójki, przypominając, że jej największym skarbem zawsze byli wyjątkowi ludzie i ich barwne historie. Za wyjątkowe zobrazowanie głosem dziejów Programu Trzeciego Polskiego Radia od początków jego istnienia.

Jerzy Jurecki [Tygodnik Podhalański]
Za stworzenie lokalnego medium, które bez kompleksów może mierzyć się z największymi gigantami medialnymi w Polsce. Za pokazywanie, że materiały przygotowywane przez regionalną redakcję mogą szturmem zdobyć pierwsze strony ogólnopolskich gazet i zyskać pozaregionalny wydźwięk. Za niestandardowe metody docierania do informacji i za eksperymenty dziennikarskie - takie jak chociażby ostatnie śledztwo w stroju bohatera „Gwiezdnych Wojen”. Za uprawianie zawodu w sposób, który może pozytywnie zaskoczyć, ale jednocześnie  reprezentuje najlepsze tradycje tego fachu – dziennikarstwa bliskiego ludziom z najbliższej ulicy.

To był dzień na świecie [Polsat News]
Za wychodzenie poza schemat wyznaczający role ekspert-dziennikarz i udowadnianie, że prowadzący wraz z zapraszanymi specjalistami mogą tworzyć duet równorzędnych rozmówców, wspólnie tłumaczących zasady światowej geopolityki. Za codzienny rzut oka na wydarzenia relacjonowane przez media międzynarodowe i poddawanie analizie tych najbardziej istotnych. Za wyróżniające się na tle innych przesuwanie granic zainteresowania odbiorców poza własne podwórko i gwarancję codziennej niezwykłej podróży w 30 minut dookoła świata.

za materiały, które zmieniają rzeczywistość z dobrym skutkiem

Energia kobiet [Gazeta Wyborcza]
Za kontynuowanie i wzmocnienie debaty o równości zainicjowanej przez Kongres Kobiet. Za reportaże, artykuły i raporty zwracające uwagę na trudności, a nierzadko absurdy, z jakimi konfrontują się kobiety w życiu codziennym. Za uświadamianie, że walka o poprawę jakości życia kobiet w Polsce, wciąż dyskryminowanych w polityce, biznesie, życiu rodzinnym, jest konieczna i możliwa do wygrania. Za próbę zrozumienia przyczyn, leżących u podstaw krzywdzącego układu sił oraz za usiłowanie wywarcia realnego wpływu na władze państwowe i ich rolę w zwalczaniu nierówności.

Stop nienawiści w sieci [Tygodnik Powszechny]
Za apel o zwiększenie wrażliwości na język nienawiści w internetowej przestrzeni, skierowany do najważniejszych przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania. Za sprzeciw wobec bagatelizowania przestępstw popełnianych w internecie i uświadamianie, że sieć stanowi ważną przestrzeń życia publicznego. Za walkę o egzekwowanie bezwzględnej odpowiedzialności za słowo, szczególnie to wirtualne, poprzez postulowanie ścigania i karania mowy nienawiści w sieci. Apel zjednoczył nie tylko ludzi mediów, ale także ważnych przedstawicieli świata nauki, kultury i polityki, którzy podpisali się pod listem. Zainicjował też ogólnopolską debatę, w której stanowisko zajął m. in. Szef Prokuratury Generalnej.

Witamy w Polsce [Gazeta Wyborcza]
Codzienny cykl Gazety Wyborczej "Witamy w Polsce" łączy w sobie reportaże, wywiady i badania, które pozwalają bliżej przyjrzeć się rzeczywistości, w której żyjemy. Potrafi zdemaskować jej absurd, rozbawić, a także poruszyć, ukazując ludzkie tragedie. Dzięki temu cykl nie tylko uczy, jak śmiać się z samych siebie, ale też zwraca uwagę na sprawy naprawdę istotne i daje impuls do wyciągania wniosków na przyszłość. Jest w stanie pokazać nasz kraj od strony, od której jeszcze go nie znaliśmy, zmieniając nie tylko nasze spojrzenie na Polskę, ale i na nas samych. Codziennie udowadnia, że naprawdę żyjemy w "najciekawszym kraju świata”.

Monika Góralewska [Jak wygląda wymiar sprawiedliwości na Białorusi (Superwizjer TVN) ]
Za poruszający reportaż przedstawiający dramatyczną walkę matki skazanego na karę śmierci z bezlitosnym wymiarem sprawiedliwości i prezydentem Białorusi. Za pokazanie absurdów funkcjonowania tamtejszych organów państwa. Za zdecydowany sprzeciw wobec zmanipulowanego procesu sądowego i krytykę nierzetelnych przekazów białoruskich mediów. Za konfrontację z ambasadą Białorusi, zarzucającą autorce reportażu dokonanie rażącej manipulacji. Wreszcie – za zaangażowanie w akcję zbierania podpisów pod petycją o zniesienie kary śmierci na Białorusi, które przyniosło poparcie i wsparcie tysięcy Polaków, poruszonych losem bohaterki reportażu.

Piotr Sarzyński [Polityka]
Za pokazywanie tego, co jest w Polsce brzydkie oraz chwalenie tego, na co powinniśmy zwracać uwagę i o co dbać w przestrzeni publicznej, w kulturze oraz w sztuce. Za promowanie dobrych rozwiązań architektonicznych i urbanistycznych oraz za książkę „Wrzask w przestrzeni”, która uwrażliwia Polaków na kwestie z dziedziny architektury, i która stała się bezpośrednim przyczynkiem do debat nad stanem edukacji architektonicznej w Polsce. Piotr Sarzyński swoją pracą pokazuje, że rzeczywistość można zmieniać także poprzez pracę u podstaw nad przeformułowaniem sposobu patrzenia na świat, który nas otacza.