Za rzetelność, profesjonalizm i najwyższe standardy.

Stały bywalec programów publicystycznych, w których analizuje aktualną rzeczywistość. Nie bez powodu również spora część jego artykułów trafiła na okładki kolejnych numerów Newsweeka. Dociekliwość podczas prezentacji raportu Millera zbiłaby z tropu każdego urzędnika państwowego, a tegoroczna kampania wyborcza nie miała przed nim żadnych tajemnic. Nominowany za komentowanie bieżących problemów świata polityki w sposób całkowicie obiektywny i merytoryczny oraz za trafne pytania, które potrafią zaskoczyć niejednego polskiego polityka.

Za umiejętność pogodzenia szybkości z zaangażowaniem w pracy reportera. Za to, że każdemu tematowi poświęca tyle czasu i uwagi, ile on wymaga, a mimo to pozostaje jednym z najszybszych i najbardziej płodnych dziennikarzy telewizyjnych. Za coraz rzadziej spotykaną zdolność dostrzegania tego, co innym umyka w pogoni za newsem.

Irena i Jerzy Morawski stworzyli wstrząsający materiał o nudzie. W dokumencie (oraz towarzyszącym filmowi tekście "My się nigdy nie nudzimy", który ukazał się równolegle w Dużym Formacie), opowiedzieli o młodych mieszkańcach polskiej wsi bez perspektyw, dla których sobotnie wyjście na dyskotekę jest sensem życia. Dziennikarze dotarli do ludzi powiązanych z miejscowym klubem "Nokaut", jego bywalców i obsługi. Towarzyszyli bohaterom reportażu nie tylko podczas imprezy, ale spędzili z nimi także kilka dni powszednich, w których głównym zajęciem jest… oczekiwanie na sobotę. Reportaż odbił się szerokim echem w debacie publicznej, stał się punktem wyjścia do dyskusji nie tylko o prowincji, ale o sposobach jej opisywania i diagnozy.

Już od 20 lat bezkolizyjnie prowadzi cieszący się największą popularnością i sympatią pociąg w Polsce, który nie tylko nigdy się nie spóźnia, ale i wyznacza telewidzom pory dnia, dzielącego się na "przed i po Teleexpresie". Odbiorcy zasiadają przed telewizorami o godzinie siedemnastej nie tylko po to, by poznać najważniejsze informacje dnia, ale i zażyć dawkę optymizmu w postaci podsumowania prowadzącego, który żartem czy przyniesionym "z ulicy" absurdem poprawi humor po nawet najmniej pokrzepiających wiadomościach.

Za cykl reportaży pokazujących okrucieństwo wobec zwierząt. Za nagłośnienie powszechnego problemu, o którym wszyscy milczeli. Za udowodnienie, że zwierzęta też czują. Za piętnowanie tych, którzy zachowują się nieludzko wobec czworonogów. Za uświadamianie o obowiązkach właścicieli i prawach zwierząt.

Za to, że z piórem w ręku walczy w obronie wartości demokratycznych na Białorusi. Za odwagę, bezkompromisowość i niezłomną wierność prawdzie, mimo świadomości, że ceną za jej opisywanie może być osobista wolność. Za upór i konsekwencję, a także siłę charakteru, której dał wyraz pisząc tajne notatki z pobytu w więzieniu w Grodnie. Za to, że łącząc pracę dziennikarza z walką o suwerenną ojczyznę, dla wielu stał się ambasadorem wolności słowa.

Za program, którego misją jest pokazywanie tego, co było, przez pryzmat tego, co dzieje się dzisiaj. Za cykliczne przypominanie o zdarzeniach, które wstrząsnęły opinią publiczną równo dziesięć lat wcześniej i ich analizę z zupełnie nowej perspektywy. Za przypominanie, iż historia jest zapisem zwykłej codzienności i pokazywanie, jak upływ czasu zmienia nasze postrzeganie świata.