Za rzetelność, profesjonalizm i najwyższe standardy.

Za umiejętność wnikliwej obserwacji i zawodową czujność. Za świetne analizy i fachowe opinie. Za to, że doskonale wyjaśnia zależności związane z napiętą sytuacją na Wschodzie.

Za wzorowe dziennikarstwo newsowe, zwłaszcza za zagraniczną korespondencję z Ukrainy i Soczi. Za wrażliwość na historię pojedynczego człowieka w relacjach z największych społeczno-politycznych wydarzeń.

Za opisanie sytuacji pacjentki profesora Chazana, której odmówiono aborcji na dozwolonych przez prawo warunkach. Za trudną rozmowę z rodzicami dziecka, które nie miało szans na przeżycie i zmarło 10 dni po narodzeniu. Za rozpoczęcie kolejnej debaty publicznej o aborcji dozwolonej przez ustawę i prawie pacjentów do godności.

Za energetyczną formę porannego programu, który w znacznej części opiera się na stałej interakcji ze słuchaczami. Za poczucie humoru, którym zarażają nawet największych ponuraków, z jakimi łączą się od rana.

Za reportaż dokumentujący konflikt izraelsko-palestyński. Za oddanie głosu ludziom, na których życiu wojna odcisnęła znaczące piętno. Za stawianie trudnych pytań i demaskowanie powszechnych mitów. Za obiektywne opisanie codzienności mieszkańców Bliskiego Wschodu. Za metaforyczne przedstawienie argumentów dwóch przeciwnych stron konfliktu.

Za decyzję o publikacji nieopracowanych nagrań wypowiedzi polityków, którzy w czasie nieformalnych spotkań omawiali zmiany personalne w sektorze gospodarki i polityce. Za ujawnienie nielegalnie nagranych taśm przy jednoczesnej zdecydowanej ochronie źródeł informacji. Za wywołanie dyskusji o granicy wolności słowa w polskich mediach oraz o podejściu i sposobach publikacji kontrowersyjnych nagrań.

Za obiektywny i inny niż dotychczasowe dokument o Powstaniu Warszawskim. Za odcięcie się od jednoznacznych ocen na rzecz pokazania historii przez pryzmat bohaterów tamtych dni. Za odnalezienie autentycznych uczestników walk, przeprowadzenie z nimi rozmów i rzucenie nowego światła na wydarzenia. Za skontrastowanie starej i nowej Warszawy.

Za wywołanie dyskusji o depresji - chorobie, która dotknąć może nawet narodowych bohaterów. Za wywiad z Justyną Kowalczyk, który dla ludzi stygmatyzowanych z powodu tej choroby, zrobił więcej, niż niejedna kampania społeczna. Za pokazanie im, że ze swoim cierpieniem i wstydem nie są sami, bo dotykają one także ludzi sukcesu z pierwszych stron gazet. Za wrażliwość w ukazaniu innego oblicza docenianej mistrzyni sportowej.